* سید جعفر حسینی
دیشب دوباره ذهن من منگِ خدا بود
موسیقی احساس من چنگ خدا بود
تصویر رویایی من از جلوه ی عشق
یک بوم نقاشی پر از رنگ خدا بود
چون دختران کوچکی بهر عروسک
دیشب میان عقل و دل جنگ خدا بود
با آنکه دیشب تا سحر از عشق گفتم
اما دل من باز هم تنگ خدا بود
زنگ شروع روز بعدی را اذان زد
شکر خدا امروز هم زنگ خدا بود
می خواستم این شعر را خود گفته باشم
اما نشد این کار هم لنگ خدا بود
نجوا
تا ا ز تو من مستا نه ام
فارغ ز درد خانه ام
تا با تو من پیوسته ام
پیوسته من مستانه ام
دل از تو آرامش گرفت
با خود در سازش گرفت
تا جلوه از عشق تو دید
این دل به دم آتش گرفت
من عاشق و دیوانه ات
مسکین درب خانه ات
مست از می پیمانه ات
تو شمع و من پروانه ات
عذرم پذیر ای مه جبین!
گویا غلط کردم در این
گویا خطا رفت این قلم
باید نگارم این چنین
من ذره ای از خاک تو
ناچیز در افلاک تو
از اینکه تو شمعی بُدی
تنزیه ذات پاک تو
از خود جدا کردی مرا
گویا فنا کردی مرا
بازم بگیر ای دست گیر!
از خود جدایم کن مرا
جبار و غفار و کریم!
قهار و ستار و رحیم!
از این همه عصیان گری
استغفر الله العظیم
خبری از جنس بلور
من در این جمعه و یا جمعه ی دور
به تو ای عابر در حال عبور!
و هر آن کس که بخواند غزلم،
خبری می دهم از جنس بلور
در زمانی که دگر عشقی نیست
و دگر نیست کسی سنگ صبور
در جهانی که پر از تاریکی ست
و پر از فسق و فساد است و فجور
خبری می دهم از سنبل عشق
خبری می دهم از پرتو نور
کاین خبر آیه به قرآن دادند
و به تورات و به انجیل و زبور
که زمین پر شود از لاله و گل
و هوایی که پر از عطر حضور
منتظر باش، و سرسبز بمان
مژده ای! می رسد ایام ظهور
در هوای عشق
دیشب دوباره ذهن من منگِ خدا بود
موسیقی احساس من چنگ خدا بود
تصویر رویایی من از جلوه ی عشق
یک بوم نقاشی پر از رنگ خدا بود
چون دختران کوچکی بهر عروسک
دیشب میان عقل و دل جنگ خدا بود
با آنکه دیشب تا سحر از عشق گفتم
اما دل من باز هم تنگ خدا بود
زنگ شروع روز بعدی را اذان زد
شکر خدا امروز هم زنگ خدا بود
می خواستم این شعر را خود گفته باشم
اما نشد این کار هم لنگ خدا بود
نجوا
تا ا ز تو من مستا نه ام
فارغ ز درد خانه ام
تا با تو من پیوسته ام
پیوسته من مستانه ام
دل از تو آرامش گرفت
با خود در سازش گرفت
تا جلوه از عشق تو دید
این دل به دم آتش گرفت
من عاشق و دیوانه ات
مسکین درب خانه ات
مست از می پیمانه ات
تو شمع و من پروانه ات
عذرم پذیر ای مه جبین!
گویا غلط کردم در این
گویا خطا رفت این قلم
باید نگارم این چنین
من ذره ای از خاک تو
ناچیز در افلاک تو
از اینکه تو شمعی بُدی
تنزیه ذات پاک تو
از خود جدا کردی مرا
گویا فنا کردی مرا
بازم بگیر ای دست گیر!
از خود جدایم کن مرا
جبار و غفار و کریم!
قهار و ستار و رحیم!
از این همه عصیان گری
استغفر الله العظیم
خبری از جنس بلور
من در این جمعه و یا جمعه ی دور
به تو ای عابر در حال عبور!
و هر آن کس که بخواند غزلم،
خبری می دهم از جنس بلور
در زمانی که دگر عشقی نیست
و دگر نیست کسی سنگ صبور
در جهانی که پر از تاریکی ست
و پر از فسق و فساد است و فجور
خبری می دهم از سنبل عشق
خبری می دهم از پرتو نور
کاین خبر آیه به قرآن دادند
و به تورات و به انجیل و زبور
که زمین پر شود از لاله و گل
و هوایی که پر از عطر حضور
منتظر باش، و سرسبز بمان
مژده ای! می رسد ایام ظهور
در هوای عشق
چشمان من دیگر تب خفتن ندارد
قلبم قرار لحظه ای ماندن ندارد
اینجا هوا تنگ است و سرد است و نفس گیر
اینجا هوا بی بودنت خوردن ندارد
امشب فضای خانه ی قلب من ابری ست
ابری که حتی حس باریدن ندارد
حالا شبیه مردی از جنس غبارم
مردی که نای زندگی کردن ندارد
من بیقرار کوچه های ذهن خویشم
حال و هوای عاشقی، گفتن ندارد
نویسنده :« سردبیر » ساعت 10:0 صبح روز چهارشنبه 86 اسفند 15